W sekcji zostanie zaprezentowanych osiem rzadko pokazywanych w Polsce dzieł mistrzów francuskiego kina lat 70. i 80. i początku lat 90., przedłużających dokonania reżyserów nowofalowych, często jeszcze bardziej eksperymentując z narracją i formą. Schweitzer pisze o zjawisku Drugiej Nowej Fali: Nowa fala była z natury burżuazyjna oraz wroga wobec polityki i społeczeństwa, natomiast pokolenie lat 70. przesunęło akcent na nowe zagadnienia. Maj 1968 roku odcisnął szczególnie mocne piętno na kinie francuskim - wspólny bunt robotników i studentów przybrał olbrzymie rozmiary, a jego owocami były głębokie zmiany dotyczące sfery pracy, systemu edukacyjnego, cenzury i pozycji kobiet. Nadeszła era tryumfu lewicy, która trwała aż do 1981 roku. (…) Pod wieloma względami "druga nowa fala" była artystycznym odbiciem bieżących procesów politycznych i społecznych. Filmy z tego okresu są analizą - nieraz krytyczną - zjawisk takich jak rewolta społeczna, rewolucja seksualna, życie w komunie, utopijne podejście do wolności i miłości, nurt psychodeliczny czy konsumpcja substancji halucynogennych. (…) Nowy nurt w kinie uzyskał gorące poparcie ze strony czasopisma "Cahiers du Cinéma", które w latach 70. zaangażowało się niezwykle mocno w debatę polityczną. Redakcja magazynu postrzegała młodych reżyserów jako obrońców honoru francuskiej kinematografii - odważnych, kreatywnych i wrażliwych na moment dziejowy.

W programie sekcji znalazły się: Nie słyszę już gitary (J'entends plus la guitare, 1991, Srebrny Lew w Wenecji) Philippe'a Garrela; dwa filmy Maurice'a Pialata: Loulou (1980) ze znakomitymi, odważnymi kreacjami Gérarda Depardieu i Isabelle Huppert oraz kontrowersyjny Za nasze miłości (À nos amours, 1983); India Song (1974) wybitnej pisarki i scenarzystki Marguerite Duras; a także dwa tytuły autorstwa Jacquesa Doillona - Palce w głowie (Les doigts dans la tête, 1974) i Relacje rodzinne (La vie de famille, 1985) z młodziutką Juliette Binoche. Prawdziwą perełką będzie legendarny, nagrodzony w Cannes, niemal czterogodzinny film Jeana Eustache'a Mama i dziwka (La maman et la putain, 1973) z ikoną nowej fali Jeanem-Pierrem Léaudem. To właśnie Eustachowi, którego twórczością niejednokrotnie się inspirował, Jim Jarmusch dedykował swój film Broken Flowers.