Tegoroczny przegląd przełamuje stereotypy, które towarzyszą mówieniu o współczesnym kinie greckim. Jest ono o wiele bardziej zróżnicowane, nie kończy się na fenomenie dwójki wspomnianych artystów, których kino powstawało w duchu metaforycznej, surrealistycznej, pełnej czarnego humoru twórczości Buñuela. Zdarzają się filmowcy, którzy udanie naśladują styl choćby Lanthimosa, jak Alexandros Avranas, autor nagrodzonej Srebrnym Lwem w Wenecji Miss Violence. Kino greckie jednak wciąż się rozwija, pojawiają się nowe postaci i niemal za każdym razem stają się twórcami osobnymi, posługując się inną poetyką, eksperymentując z narracją i formą, jak chociażby znany nowohoryzontowej publiczności Syllas Tzoumèrkas - autor pokazywanej w głównym konkursie festiwalu Ojczyzny, którą powtórzymy podczas tegorocznej edycji.

Większość z powstających w Grecji filmów jest obrazem kraju, który nie potrafi wrócić do normalności w obliczu kryzysu gospodarczego. O kontekstach społecznych nie mówi się wprost, lecz w metaforycznym kostiumie (wyjątkiem może być świetny W domu Athanasiosa Karanikolasa, który także znalazł się w programie przeglądu). Grecja z filmów współczesnych twórców to kraj ludzi zagubionych, oderwanych od rzeczywistości, odrzucających swoją grecką tożsamość, często uciekając w szaleństwo. Taki jest chociażby głośny debiut Michalisa Konstantatosa Luton, portret trzech osób w różnym wieku - nastolatka, prawniczki po trzydziestce i pięćdziesięcioletniego ojca. Każdy z nich na pierwszy rzut oka żyje w normalnym świecie, jednak tak naprawdę to tylko okrutna iluzja.

W programie festiwalu poza wymienionymi tytułami znajdą się również między innymi świetny, kameralny dramat Chłopiec jedzący ziarno Ektorasa Lygizosa, a także znakomicie zrealizowany dokument Raw Material Christosa Karakepelisa - wstrząsający, mocny obraz zbieraczy złomu.