Abel Ferrara urodził się 19 lipca 1951 roku w Nowym Jorku w USA. Wychował się w katolickiej rodzinie o korzeniach włoskich i irlandzkich. Kinem zainteresował się już jako nastolatek. Wtedy – na kamerze Super 8 – zaczął kręcić swoje pierwsze filmiki. Wykształcenie zdobył na nowojorskim uniwersytecie stanowym w Purchase. Zanim zdobył światowe uznanie i rozgłos, nakręcił film pornograficzny „9 Lives of a Wet Pussy”. Publiczność zwróciła na niego uwagę kilka lat później dzięki grindhouse’owym obrazom „The Driller Killer” czy „Kaliber 45”. Stopniowo jego talent zaczęli dostrzegać coraz bardziej utalentowani i wpływowi aktorzy i producenci. W połowie lat 80. – w „Mieście strachu” – grali już u niego Tom Berenger i Melanie Griffith. Michael Mann zaprosił go do współpracy przy swoich telewizyjnych projektach – „Policjantach z Miami” i „Crime Story”. O kolejnych filmach Ferrary – „Królu Nowego Jorku” z Christopherem Walkenem w głównej roli i „Złym poruczniku” z Harveyem Keitelem pisał cały świat. Uchodzi za twórcę kultowego. Był wielokrotnie nagradzany m.in. na festiwalach w Wenecji, Cannes i Berlinie. Jest bezkompromisowy, interesuje go mroczna strona ludzkiej osobowości. Śmiało i otwarcie pokazuje sceny przemocy i seksu. Znaczącą rolę w jego filmach odgrywa religia i jej symbole.

„W kinie i pracy Abla najbardziej podoba mi się to, że jest bezkompromisowy.” – wspomina Gérard Depardieu – „Wie dokładnie, czego chce. Zbudował też wokół siebie wspaniały, kreatywny zespół, z którym wiele przeszedł i stworzył. Jestem taki, jak on. Ferrara grzebie głęboko w spazmach swojego cierpienia. Trochę jak van Gogh.”

„Jest w nim jakaś surowa energia, którą bardzo polubiłam. Scenariusz był dobry, oferował całą gamę emocji. Sondowanie ludzkiej duszy to najbardziej fascynująca z rozrywek.” – dodaje grająca u boku Depardieu aktorka Jacqueline Bisset – „Wcześniej znałam tylko dwa jego filmy – „Złego porucznika” i „4:44. Ostatni dzień na Ziemi”. Jego nietypowe metody pracy odkrywałam na planie. Ferrara chce uchwycić realizm scen i w związku z tym mocno bazuje na improwizacji, ale i na prawdziwym życiu. Nie ukrywa swoich opinii i uczuć. Momentami potrafi być bardzo gwałtowny i niecierpliwy, ale zarazem niezmiernie delikatny i liryczny. Abel to zabawna mieszanka. Na pewno nie jest to cichy reżyser, przeciwnie – głośny i donośny, nawet wybuchowy. Gdy spotykam filmowca z mocnym charakterem i pomaga to w zbudowaniu historii, podążam za nim ślepo, na nic się nie skarżąc. Taki właśnie okazał się Abel. Wie doskonale, czego chce. Abel nie narzuca rozwiązań warsztatowych. Nie rozmawia o tym. Tylko od czasu do czasu rzuca: „Śmiało. Niech to będzie prawdziwe!”