Widzowie, którzy nie dotarli latem do Wrocławia na MFF T-Mobile Nowe Horyzonty, dzięki Tournée otrzymają jego esencję - wybór filmów, które stały się wydarzeniem festiwalu. Zgodnie z dewizą Nowych Horyzontów są to filmy śmiało wykraczające poza granice konwencjonalnego kina. Takie, które szukają własnego języka, poruszają kontrowersyjne tematy i nie boją się eksperymentów.

W ramach Tournée pokazanych zostanie 7 tytułów (w tym jedna trylogia). Uosobieniem nowohoryzontowego "pionierskiego" ducha jest na pewno laureat Grand Prix z Wrocławia - Lucyfer Gusta Van den Berghe (nagrodzony również na festiwalu w Tallinie i na paryskim L'Europe autour de l'Europe). Kadry zostały tu zamknięte w kole, a obraz uległ deformacji dzięki użyciu dającego efekt "rybiego oka" tondoskopu, skonstruowanego specjalnie na potrzeby tej produkcji (autorem zdjęć jest Hans Bruch Jr.). Zabieg ten sprawia, że historia o Lucyferze - zatrzymującym się w drodze z niebios do piekieł w meksykańskiej wiosce pod wulkanem - nie tylko przypomina stare obrazy flamandzkich mistrzów, ale nabiera zaskakująco mistycznego wymiaru. Niczym przez lunetę oglądamy opowieść o tym, jak przyziemne miesza się z transcendentnym, a szatan wytrąca ludzkość z nieświadomości i wystawia na ryzyko związane z wolną wolą.

Świeże spojrzenie na dobrze znane prawdy niesie kubańska fabuła Epokowy projekt Carlosa M. Quinteli, nagrodzona na MFF w Rotterdamie i wyróżniona przez jury wrocławskiego festiwalu. To pełen absurdalnego humoru portret wewnętrznego spustoszenia społeczeństwa rozczarowanego krachem wielkich ideałów. Akcja filmu rozgrywa się w mieście, które powstało jedynie po to, by obsłużyć nigdy nieukończoną radziecko-kubańską elektrownię atomową. W mieszkaniu na 8 piętrze rozpadającego się wieżowca dziadek, ojciec i syn toczą międzypokoleniowe wojny, będące jedyną rozrywką w ich jałowym życiu. Czarno-białe zdjęcia korodującego morza betonu przeplatają się z propagandą z czasów budowy elektrowni i wiary w świetlaną przyszłość.

Świetnie przyjęte na światowych festiwalach Widzę, widzę austriackiego duetu - Severina Fiali i Veroniki Franz (scenarzystki Ulricha Seidla) to z kolei brawurowa próba odświeżenia konwencji kina grozy. 10-letni bracia-bliźniacy w oddalonej od ludzkich siedzib leśnej daczy czekają na powrót przebywającej w szpitalu matki. Kiedy okutana bandażami kobieta wróci do domu - nic nie będzie już takie, jak dawniej. Czerpiący z psychoanalizy thriller stapia się tu w jedno z mrocznymi baśniami braci Grimm i społecznymi wizjami jakby wyjętymi z Władcy much, by następnie podążyć w stronę surrealistycznego horroru. Film zachwycił widzów 15. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty, którzy przyznali mu swoją nagrodę, zaś operator Widzę, widzę - Martin Gschlacht, odebrał Prix Carlo Di Palma za najlepsze zdjęcia na ceremonii Europejskich Nagród Filmowych w Berlinie.

Jak w oryginalny sposób opowiedzieć o współczesnym krachu gospodarczym i zagubieniu dzisiejszej Europy? Sięgając po mit - odpowiada portugalski reżyser Miguel Gomes w swojej urzekającej 6-godzinnej trylogii Tysiąc i jedna noc. Polityczny esej o ekonomicznym upadku Portugalii i bezrobotnych stoczniowcach wpisuje w baśniowe ramy opowieści snutych przez Szeherezadę. Zaprasza na spotkanie z afrykańskim szamanem, eksplodującym wielorybem i umierającą syreną, a jednocześnie szydzi z polityków i pochyla się ze współczuciem nad maluczkimi, na których spadają konsekwencje ich decyzji. Film doceniono ostatnio w Berlinie, gdzie Vasco Pimentel i Miguel Martins otrzymali europejską nagrodę za najlepszy dźwięk oraz na festiwalu w Sydney. We Wrocławiu nagrodę przyznała mu Międzynarodowa Federacja Krytyków Filmowych FIPRESCI.

I wreszcie Pasolini - będący intrygującym spotkaniem trzech niepokornych twórców: legendarnego mistrza włoskiego kina Piera Paola Pasoliniego, który jest bohaterem filmu, wcielającego się w jego rolę charyzmatycznego aktora "do zadań specjalnych" Wilema Dafoe oraz reżysera i pomysłodawcy projektu, kontrowersyjnego amerykańskiego filmowca Abla Ferrary. Zafascynowany osobowością włoskiego twórcy Ferrara próbuje zbliżyć się do niego, rekonstruując ostatnie godziny życia Pasoliniego, zakończonego na plaży w Ostii śmiercią z rąk męskiej prostytutki. Znakomite zdjęcia Stefano Falivene budują duszny klimat opowieści, towarzysząc autorowi skandalizującego Salo, 120 dni Sodomy w podróży ku samozagładzie.