Po premierze na festiwalu w Wenecji pojawi się we Wrocławiu film David Lynch, żyć sztuką (David Lynch: The Art Life), owoc czterech lat pracy i ponad dwudziestu wywiadów, które Jon Nguyen przeprowadził z legendarnym reżyserem Zagubionej autostrady. W dokumencie dedykowanym jego najmłodszej 4-letniej córce 70-letni Lynch wraca m.in. lat młodzieńczych spędzonych w Idaho i Wirginii, pierwszych fascynacji artystycznych i życiowych zakrętów, odsłaniając korzenie swojej twórczości i surrealnej wyobraźni. Prawdziwa gratka dla miłośników twórcy Miasteczka Twin Peaks!

Jeśli Lynch to uosobienie figury artysty-ekscentryka zgłębiającego mroki podświadomości, Richard Linklater - bohater kolejnego dokumentu na AFF - jest wcieleniem "chłopaka z sąsiedztwa" i wielkim piewcą codzienności. Karen Bernstein i Louis Black w filmie Richard Linklater, spełnione marzenia (Richard Linklater: Dream Is Destiny) kreślą portret artysty, u którego potrzeba eksperymentowania idzie w parze z bezpretensjonalnością. Obserwują jego karierę od debiutanckiego Slackera, który stał się punktem odniesienia dla całego środowiska kina niezależnego, po obsypane nagrodami, kręcone przez ponad dekadę Boyhood. A towarzyszą im w tym aktorzy Linklatera, m.in. July Delpy i Patricia Arquette.

W sekcji Special Docs dokumentalny pazur ujawni też autor festiwalowego filmu otwarcia, czyli Patersona - Jim Jarmusch, prezentując Gimme Danger, opowieść o innym niepokornym artyście Iggim Popie i jego grupie The Stooges. Zaprzyjaźniony z muzykiem reżyser (Pop zagrał w jego filmach Truposz oraz Kawa i papierosy) potrafi wyciągnąć od tego "scenicznego zwierzęcia" nie tylko smakowite anegdoty, ale i zaskakująco intymne zwierzenia. Portretuje obfitującą w niekończące się wzloty, upadki, narkotykowe ekscesy i muzyczne wolty karierę zespołu i jego krętą drogę do rockandrollowego panteonu.

Mroczną twarz amerykańskiej rzeczywistości odsłania w animowanym dokumencie Wieża (Tower) Keith Maitland. Wraca w nim do incydentu z 1 sierpnia 1966 roku, kiedy nieznany mężczyzna zaczął strzelać do ludzi z wieży Uniwersytetu w Teksasie. Zginęło wtedy szesnaście osób, ponad trzydzieści zostało rannych. Maitland odwołuje się do relacji świadków - rannych, policjantów, widzów, analizując mechanizm kampusowej masakry, która okazała się pierwszą z wielu podobnych tragedii.

Zaskakujące spojrzenie na to, jak można traktować tragiczne wydarzenia, prezentuje znana operatorka Ferne Pearlstein, która w filmie Kto się śmieje ostatni (The Last Laugh) przełamuje jedno z największych w kulturze tabu i udowadnia, że można się śmiać ze wszystkiego, także z tego, co najbardziej boli. Choć brzmi to szokująco - humor i Holokaust wcale się nie wykluczają. Liczni rozmówcy Pearlman, wśród nich Rob Reiner, Sarah Silverman, Mel Brooks oraz ludzie, którym udało się przetrwać Zagładę, wydają się podzielać to odważne podejście, za nic mając obowiązującą w Stanach poprawność polityczną.