Julia Szychowiak (1986) to autorka trzech książek poetyckich: Po sobie (2007), Wspólny język (2009), Intro (2014). Książka Całe życie z moim ojcem jest jej debiutem prozatorskim.

Tak o książce pisze Max Nałęcz:

Fenomen tej publikacji eksploduje na jakichś dziwnych rozdrożach; wyjątkowo zdawkowy komunikat literacki rodzi multum wniosków, które prowadzą do medytacji nad kondycją pełnego pejzażu młodej polskiej poezji. Tym samym, abstrahując nawet od samej zawartości, można powiedzieć, że książka staje się pozycją niepodważalnie ważną. Kilkuminutowa lektura rodzi szereg pytań i prób zdefiniowania tomiku. Czy jest to proces mimetyczny zaprowadzony do ekstremum, czy też leniwa prowokacja? Czy jest on konfesją, czy też wyrafinowaną demonstracją zaaranżowaną pod publiczkę? Czy jest eksperymentem, czy skrupulatnie opracowanym konceptem? Fiction czy non-fiction? Odnoszę wrażenie, że mamy do czynienia z wypadkową zderzenia się czterech osobowości Szychowiak: wiernej dokumentalistki, zapatrzonej w ojca córki, przebiegłej judzicielki i sprawnego marketingowca.

Fragment książki:
Słuchaliśmy muzyki, piliśmy piwo, wszystko było świetnie, gdy nagle:

– Zróbmy teraz twój wieczór autorski, w tym pokoju. Mam twoje książki, jest piwo – jak na prawdziwym spotkaniu autorskim, jest doskonała widownia, czyli ja.

– Tato, nie, proszę, nie mam na to ochoty.

– Wykończę cię psychicznie, jeśli tego nie zrobisz.