Szepty i krzyki, trzaski i szumy, jęki i śmiechy, cisza i hałas, układające się w częstotliwość. Rytm i metrum, melodia, harmonia, barwa, dynamika, agogika. Biorąc sobie głęboko do serca słowa autora pięciotomowego dzieła Gargantua i Pantagruel, księdza, satyryka i lekarza Francois Rabelais, natura nie znosi próżni, zaburzamy ciszę, niejako mimochodem roztaczając wokół aurę towarzyszącą naszemu wielkiemu Być Może. Fizycznie określona fala dźwiękowa, rozchodząc się promieniście, w określonym porządku, zdaje się nie nadążać za antropocentryzmem swojego źródła. Koncert na pogłaśnianie, potencjometry przekręcane do granic wytrzymałości, niemal do progu bólu. Skandowanie przeciwstawnych racji, przekrzykiwanie się, poziom wrzasku określający ważność wypowiedzi. Dziecko tupie i krzyczy ze złości, zapominając po co. Jednak czasami, kiedy trudno już znieść ciśnienie bodźców, jedyne na co ma się ochotę to krzyk pod wiaduktem kolejowym.