Susan Sontag urodziła się w 1933 roku, zmarła w roku 2004. Jej znakiem rozpoznawczym były zawsze niezależność myśli i pełne pasji zaangażowanie. Autorka ważnych tekstów, które podważały przyjęte sposoby myślenia i wyznaczały nowe horyzonty humanistyki: „Przeciw interpretacji”, „O fotografii”, „Zapiski o kampie”, „Choroba jako metafora”. Pisała także powieści, m.in.: „Zestaw do śmierci”, „Miłośnik wulkanów”, „W Ameryce”. Obrończyni praw człowieka, występowała przeciw wojnie w Wietnamie, w czasie stanu wojennego wspierała „Solidarność”, a w 1993 roku w oblężonym Sarajewie wystawiła „Czekając na Godota”. Zawsze niepokorna, odważna i nieznosząca schematycznych uproszczeń.

oza tym uwielbiała robić wszelkiego rodzaju listy. Spisywała co ją uszczęśliwia, jakie chce kupić książki, wyliczała nawet swoje własne wady. Jednak to wybór filmów, który stworzyła odbił się najszerszym echem. Zestawienie wskazuje nie tylko na szerokie pole zainteresowań autorki, ale także na jej wielki głód kina i miłość do niego.

Wśród filmów wybranych z listy przez kino Iluzjon znalazły się dzieła europejskich mistrzów – Godarda, Dreyera, Antonioniego, Viscontiego i Bressona. Jednak przegląd rozpocznie radziecki „Pancernik Potiomkin” Siergieja Eisensteina z 1925 roku – kamień milowy na drodze rozwoju sztuki filmowej. Słynna scena na schodach odeskich jest jedną z największych artystycznych kreacji w dziejach kina.

W „ Dwóch lub trzech rzeczach, które wiem o niej” Jean-Luc Godard odsłania istnienie prostytucji, kryjącej się za fasadą wysokiego standardu i udogodnień socjalnych. Prostytucja jest dla reżysera problemem szerszym – pęd współczesnego życia skłania wszystkich do uprawiania różnych jej form, zaś w połączeniu z kultem przedmiotów i powszechnym nadużywaniem słów powoduje, że porozumienie między ludźmi staje się niemożliwe.

„Gertruda” zrealizowana przez Carla Theodora Dreyera, mistrza duńskiego kina po dziesięcioletnim milczeniu wzbudził zrozumiałe zainteresowanie. Powszechnie uznano, że ekranowa adaptacja utworu Hjalmara Sőderberga okazała się znacznie ciekawsza od literackiego pierwowzoru, dzięki postawieniu w centrum narracji głównej bohaterki i nadaniu jej cech kobiety zdecydowanej i obdarzonej, niezwykłą siłą charakteru.

„Zaćmienie” kończy trylogię Michelangolo Antonioniego, poświęconą kryzysowi uczuć i ludzkiej samotności w dobie stechnicyzowanej cywilizacji. Podobnie jak w większości filmów włoskiego reżysera, tutaj również filtrem doznań jest kobieta – dojrzała, znająca swą wartość i potrafiąca wyzwolić się z pęt jałowego związku, ale płacąca w zamian wysoką cenę.

„Opętanie”, debiut filmowy Luchino Viscontiego, został uznany przez krytyków za pierwszy film zapowiadający narodziny neorealizmu włoskiego. Wątek fabularny reżyser zaczerpnął z powieści kryminalnej Jamesa Mallahana Caina „Listonosz dzwoni zawsze dwa razy”.

Ostatnim filmem, który zaprezentujemy w ramach cyklu będzie „Kieszonkowiec” Roberta Bressona. Studium psychologiczne osobowości młodego człowieka, wrażliwego intelektualisty, którego pasją staje się okradanie ludzi. Nie robi jednak tego dla zysku, ale dla samej istoty czynu, możliwości przeżycia emocji i satysfakcji z udanej akcji.