Architektka niepokojących, ale jednocześnie niezwykle fascynujących filmowych światów; posiadaczka nieokiełznanej wyobraźni, dzięki której nieustannie balansuje między skrajnościami: pięknem i potwornością. Lucile Hadžihalilović – znakomita francuska reżyserka o bośniackich korzeniach – będzie bohaterką jednej z retrospektyw, które znajdą się w programie tegorocznej odsłony Nowych Horyzontów. W ramach festiwalu zaprezentujemy cztery wyreżyserowane przez nią filmy, w tym najnowszy Earwig. Hadžihalilović weźmie także udział w spotkaniach z festiwalową publicznością.
Lucile Hadžihalilović: poza horyzont ciała
Styl Hadžihalilović, absolwentki prestiżowej szkoły La Femis, często porównywany jest do nurtu cinema du corps – kina ciała. W ten sposób określano grupę debiutujących we Francji na przełomie XX i XXI wieku reżyserek i reżyserów, których kino krytycy opisywali jako skrzyżowanie seksualnej dekadencji, bestialskiej przemocy i niepokojącej psychozy. Filmy debiutującej w tym samym czasie Lucile Hadžihalilović są równocześnie blisko, ale i daleko od tej formacji. Francuska reżyserka również zajmuje się cielesnością, jednak obrazy, które przywołuje w swoich dziełach, nigdy nie są dosłowne ani brutalne. Nostalgiczne i nieco zagadkowe, bliższe są psychologii głębi niż krytyce społecznej.
Zanurzone w głębokich pokładach wyobraźni czerpią z elementów baśni i mitów, literackich toposów; przepełnione są erudycyjnymi skojarzeniami i cytatami ze sztuk wizualnych: fotografii i malarstwa. Ciało to bardzo filmowa rzecz. Lubię, gdy w filmach pojawia się w sposób nieoczywisty. Nie interesuje mnie pokazywanie realistycznych sytuacji erotycznych, lecz używanie metafor lub znaków, które budują erotyzm.
Francuzka jest także mistrzynią w portretowaniu czasu dorastania: niewiele jest reżyserek, które przedstawiają przemiany z postaci dziecięcej w dorosłą w sposób równie poetycki, co niepokojący, jak Hadžihalilović . Dowody odnajdziemy w dwóch wybitnych filmach – Niewinności (2004) oraz Ewolucji (2015).
Od ponad trzech dekad życiowe ścieżki Hadžihalilović – zarówno te artystyczne, jak i te prywatne – krzyżują się z biografią Gaspara Noego. Francuzka wyprodukowała i zmontowała m.in. jego Mięso (1991) oraz Samego przeciw wszystkim (1998), była współscenarzystką Wkraczając w pustkę (2009), a ostatnio współprodukowała Lux Aeternę (2019) i Vortex (2021). Z kolei Noé jest autorem zdjęć do debiutu Hadžihalilović – Ust Jean-Pierre'a (1996).
Przegląd twórczości Lucile Hadžihalilović to nie jedyna retrospektywa, która znajdzie się w programie nadchodzących Nowych Horyzontów. Wrocławskie widzki i widzowie będą mieli okazję zobaczyć także dzieła Jonasa Mekasa oraz kilku innych, wybitnych twórców, o których napiszemy więcej już wkrótce.
Na 22. Międzynarodowy Festiwal Filmowy Nowe Horyzonty zapraszamy od 21 do 31 lipca, tradycyjnie do Wrocławia. O tydzień dłużej, do 7 sierpnia, trwać będzie online'owa odsłona wydarzenia. W sprzedaży dostępne są karnety na stacjonarną część festiwalu.
Źródło: Nowe Horyzonty
