Najnowsza sztuka Bogusława Schaeffera może być odczytywana z jednej strony jako podsumowanie twórczości dramatopisarskiej artysty, z drugiej zaś jako studium skomplikowanego procesu powstawania dzieła scenicznego.

To także refleksja nad współczesnym teatrem, pracą i miejscem aktora i rolą dramatopisarza. Napisana niezwykle wartko, z typowym dla mistrzów takich jak Schaeffer językiem, jest prawdziwą literacką ucztą.

Dramat silnie nawiązuje treściowo do najważniejszych pozycji w dorobku autora związanych z jego poglądami na temat sztuki i teatru (Próby, Scenariusz dla trzech aktorów), zaś formalnie do Kwartetu dla czterech aktorów. Tekst, właśnie jak w Kwartecie, ma kompozycję bez rozwijającej się linearnie fabuły, opartą na zderzaniu scen. Schaeffer osiąga efekt komiczny w typowy dla siebie abstrakcyjny sposób.

Po raz kolejny Schaeffer wraca do swojej koncepcji „aktora instrumentalnego”, traktując go jako instrument, na którym sam aktor ma grać. Poszukując nowych rozwiązań formalno-estetycznych Schaeffer napisał tekst będący swoistą partyturą dla aktorów, dającą możliwość interpretacji, improwizacji oraz zaprezentowania bogactwa warsztatu i popisów aktorskich.

Ostatnia sztuka Schaeffera jest rodzajem podsumowania, rozliczenia artysty z szeroko rozumianą kulturą. Sam Schaeffer w didaskaliach Ostatniej sztuki pisze: „Ta, aktualnie ostatnia sztuka, kontrastuje z poprzednimi w wielu punktach. Składa się jakby z dwu sztuk – różnych, ale odpowiednio zestrojonych. W całości jest najważniejszy upadek kultury.”

Reżyseria: Bogusław Schaeffer
Obsada: Grzegorz Matysik, Bogdan Słomiński
Muzyka: Bogusław Schaeffer

PRAPREMIERA: 4 lutego 2014, Teatr Powszechny w Warszawie, Scena Mała
Kolejne spektakle: 5 lutego, 1 i 2 marca