Leszek Mądzik przywozi do Torunia spektakl „Lustro” oparty o opowiadanie „Samotność”. Teatr Formy inscenizuje zaś jeden z najbardziej znanych tekstów pisarza – „Ulicę Krokodyli”. Co różni oba spojrzenia na sztukę Brunona Schulza?

Mądzik traktuje tekst Schulza jako próbę spojrzenia w głąb siebie: „Lustro jest więcej niż odbiciem – bardziej potrzebą zajrzenia do wnętrza, w sferę emocji, wrażliwości, utrwalających silnie piętno obsesji, lęków, fascynacji czy tragicznego losu, które wypełniło krótkie życie Brunona Schulza” - mówi.

Recenzenci zwracali uwagę na znakomitą formę plastyczną sztuki: „Przedstawienie złożone jest z sekwencji pieszczących oko obrazów, w czym Mądzik niezaprzeczalnie nie ma sobie równych” (Gazeta Wyborcza). Jak rzadko kiedy Mądzik wprowadza w swoją sztukę tekst mówiony – słowa Schulza z offu czyta Jerzy Radziwiłłowicz. Inną rolę niż zawsze pełni też muzyka. Skomponowana przez Piotra Klimka pełni rolę ilustracyjną, wchodząc w kontekst wizualnej warstwy sztuki.

Dlaczego Mądzik sięgnął po Schulza? Ujmuje to w mocnych słowach „Schulz wdarł mi się w psychikę" (rozmowa dla Kuriera Lubelskiego). „Był mi zawsze potrzebny, przeczuwałem jego stany, nastroje czy rozterki. W tej codzienności szarej, biednej i tragicznej odnajdywałem wielki kapitał o tajemnicy człowieka. (…) Przeczucie jakie mam wobec życia i twórczości Schulza wyzwala we mnie obrazy”.

Teatr Formy sięga z kolei po uwodząca różnymi bodźcami pantomimę, będącą próbą pokazania człowieka z jego podświadomymi pragnieniami i lękami. Scenariusz tego spektaklu powstał w oparciu o opowiadania Brunona Schulza "Ulica krokodyli", a wyreżyserował go Józef Markocki.

Krytycy oceniali spektakl bardzo wysoko: „"Ulica krokodyli" to doświadczenie, które trudno zapomnieć. Mimodram w reżyserii Józefa Markockiego oddziałuje na widza synestetycznie: wbija się w pamięć widza zapachami, obrazami i dźwiękami. Wpisana w pantomimę siła kreacyjna ożywia wyobraźnię odbiorcy i sprawia, że człowiek z niechęcią zostaje odczarowany z sugestywnego świata magii” – pisała Ilona Matuszczak z Dziennika Teatralnego. Podkreślała także to, że spektakl uwodzi bodźcami oddziałującymi na wszystkie zmysły odbiorcy: „Ekspresjonistyczne obrazy snu potęgują jaskrawoczerwone światło, kłęby dymu, deformujące twarz maski mimiczne, barwy kostiumów (…), dostarczając wizualnych wrażeń publiczności”. Który wizerunek Schulza bardziej uwiedzie widzów?

Podczas 22. edycji AST Klamra zaprezentowane zostanie 12 przedstawień. Gośmi specjalnymi festiwalu będą Ewa Wójciak, dyrektor Teatru Ósmego Dnia i Leszek Mądzik. Festiwal odbywa się w Akademickim Centrum Kultury i Sztuki Od Nowa w Toruniu.