Nazywają siebie bikiniarzami. W czasach kiedy ta subkultura jeszcze istniała, czyli jakieś pół wieku temu, bikiniarze przeciwstawiali się ówczesnym trendom i normom. U naszych muzyków przejawia się to nie tylko niewspółczesnym ubiorem (właśnie, ciekawa jestem, czy to tylko sceniczny image, czy też codzienny strój) ale również muzyką. W dobie indie rocka i elektroniki miło jest posłuchać czegoś bardziej rodzimego. Mamy tutaj punkową gitarę, trąbkę i bardziej mówiony niż śpiewany wokal, a większość utworów jest do siebie podobna. Różnią się w zasadzie tylko tekstami. Możemy tutaj posłuchać o problemach nieco innych niż te, z którymi próbujemy się uporać na codzień, dlatego przyjemnie się w nie wsłuchuje. Nasi Bikiniarze są prawdziwi do bólu i na pewno świetnie się bawią robiąc muzykę. To cudowna i przyjemna odskocznia od zachodniego popu, dzięki niej można nabrać dystansu do współczesności opartej na marketingu i informacji.

Mi ta muzyka bardzo przypomina Kazika i chyba wielbicielom szybszych rytmów spodoba się najbardziej. Na pewno doskonale słucha się jej na żywo przy dobrym trunku. Ich muzyka jest dobrze wyprodukowana, momentami nawet przebojowa. Uwagę przykuwa przede wszystkim „Kryminalne Tango”. Wyobrażam sobie całkiem fajną prywatkę w starych ciuchach przy rytmach takiej muzyki, bo trzeba ją traktować jako muzykę charakterystyczną, dosłownie „robiącą” klimat. Pomysł jest ciekawy i zapadający w pamięć, w dodatku możemy się dowiedzieć niebagatelnej prawdy, że „Miłość to nie wszystko”, jak głosi tytuł jednego z utworów. Może nie usłyszymy tutaj ani czegoś przełomowego, ani bardzo nowego, ale przecież nie o to tutaj chodzi. Chodzi o dobrą zabawę i uszanowanie przeszłości, miejmy nadzieję nie „kryminalnej”.