Program uhonorowany Złotym Liściem Retro 2012 stanowi mozaikę utworów wybitnych poetów dwudziestolecia międzywojennego: Tuwima, Leśmiana, Słonimskiego, Jurandota, Kanitza, Hemara, Gałczyńskiego. Sławomir Holland jest ich jedynym wykonawcą, co pozwala mu zaprezentować pełnię aktorskich umiejętności, ponieważ jednego wieczora wciela się w wiele postaci. Prowadzi także błyskotliwą konferansjerkę łączącą zróżnicowane tematycznie utwory w przemyślaną całość, której motto zaczerpnięte z Księgi Koheleta brzmi: „Nic nowego pod słońcem".

By dowieść słuszności tej tezy, która tylko na pozór może wydawać się błędna, aktor zabiera widzów w wielopoziomową fascynującą podróż: w czasie (bo utwory powstały blisko sto lat temu) i po różnych dziedzinach życia (od skali makro, czyli wielkiej polityki po skalę mikro, czyli małżeńskie perypetie oraz nasze marzenia i tęsknoty). Aktor, bez żadnych „wspomagaczy": scenografii czy choćby podkładu muzycznego, staje przed widownią i zręcznie szermuje słowem, które broni się samo dzięki pięknu języka, trafności spostrzeżeń i precyzyjnie skrojonej interpretacji.

Spostrzeżenia twórców dwudziestolecia na temat ludzkiej natury są tak zaskakująco aktualne, jakby zostały napisane współcześnie. Ostrze satyry wymierzone w świat polityki (tak wtedy, jak i dziś skłócony i skupiony bynajmniej nie na tym, co najważniejsze), karierowiczostwo i inne nasze narodowe przywary, trafia celnie. Małżeńskie perypetie, których trudno uniknąć, skoro, jak pisał Słonimski, między mężczyzną a kobietą jest „zbyt duża różnica płci", budzą salwy śmiechu. Wiersze o ogłupiających mediach czy fachowcach, z którymi nie sposób się porozumieć, bądź lekarzach, zalecających podejrzane terapie kosztujące krocie, bawią, ale też przywodzą na myśl własne podobne doświadczenia. A słuchając błyskotliwych strof o cynizmie, lenistwie czy snobizmie nie sposób nie stawiać pytań o to, jak my sami odbijamy się w tym lustrze odwiecznych prawd o człowieku...

Sławomir Holland, niczym wirtuoz, z łatwością wywołuje u widza cały wachlarz emocji: od gromkiego śmiechu przy tekstach kabaretowych, przez refleksję aż po łzy wzruszenia, kiedy recytuje piękne i smutne wiersze o miłości „Dwoje ludzieńków" i „Pokoik na Hożej" (okazuje się, że wersja mówiona nie ustępuje śpiewanej). Aktor najwyraźniej lubi ryzyko: decyduje się na zaprezentowanie kilku utworów („Hottentotten" „Piosenka międzypartyjna", „Babcia przy radiu"), które ze względu na trudne zbitki słowne i intensywne tempo recytacji, sprawiają, że można sobie połamać język, ale Sławomir Holland wychodzi cało z tej próby. W programie znajduje się też wiersz mówiony charakterystyczną gwarą lwowską („Akrobata-mucha") i kilka szmoncesów, w tym „Brydż" „U lekarza". Aktor proponuje widzom status współtwórców przedstawienia i pomiędzy poszczególnymi utworami zaprasza publiczność do zabawy, stawia pytania i zadaje zagadki.

„Nic nowego pod słońcem" to możliwość obcowania z tekstami o wysokich walorach literackich i ogromnym ładunku humoru, ale również okazja do zmierzenia się z prawdą o nas samych. A także do... zyskania dystansu, bo, jak przekonuje Sławomir Holland, nie warto narzekać na czasy, w których żyjemy. Wbrew pozorom kiedyś wcale nie było lepiej, a my sami, tak jak ci, którzy byli przed nami, i ci, którzy przyjdą po nas, jesteśmy przecież tylko na chwilę w theatrum mundi (teatrze świata).