W ramach VIII Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Tańca Zawirowania zapraszamy na spektakl.

Czas: 30.06, 19.00

Miejsce: Stara Prochownia, ul. Boleść 2

Cennik, bilety, informacje: www.zawirowania.pl

ELWIRA PIORUN „WODY I POWIETRZA…” Elwira Piorun jest absolwentką warszawskiej szkoły baletowej i pedagogiki tańca na Akademii Muzycznej (obecnie Uniwersytetu Muzycznego) w Warszawie. Wieloletnia solistka Opery Narodowej w Warszawie, po ośmioletniej karierze w Niemczech wróciła do Polski, gdzie trafiła do Polskiego Teatru Tańca. Od 2001 roku pracuje w Teatrze Tańca Zawirowania jako tancerka i choreografka. Prowadzi również działalność pedagogiczną, kształcąc kolejne taneczne pokolenia.

Choreografia: Elwira Piorun

Muzyka: Grzegorz Ochęduszko

Tańczy: Elwira Piorun

Czas trwania: ok. 20’

„Wody, powietrza…” to próba zmierzenia się z banalnym, co nie znaczy, że łatwym, tematem żywiołów, które zapewniają człowiekowi życie. Choreografka eksploruje zmysłowe doświadczenie kontaktu z wodą i powietrzem, poszukując zarazem możliwości ruchowego wyrazu wrażeń płynących ze wzrokowego, słuchowego i dotykowego odbioru tych mniej lub bardziej ulotnych substancji. Woda płynie, powietrze ulatuje. Przemijające i trudno uchwytne żywioły budzą wciąż rosnące i niezaspokojone pragnienie.

KAROLINA KROCZAK „RZECZY, RZECZY, RZECZY” Karolina Kroczak – tancerka, choreografka, instruktorka, od 2006 roku związana z Teatrem Tańca Zawirowania. Jest współchoreografką prac zbiorowych zespołu, a także tworzy własne autorskie prace: „Rzęsy”, „Netka” czy spektakl „Tropiciele”. Ponadto jest pedagogiem wielu technik tańca i pracy z ciałem: taniec współczesny, physical modern, release modern, pilates.

Choreografia: Karolina Kroczak

Muzyka: Zank’offsky

Tańczy: Karolina Kroczak

Kostiumy, scenografia, projekcje: Joanna Sieradzan

Współpraca literacka: Hanna Raszewska

Czas trwania: ok. 40’

„Rzeczy, rzeczy, rzeczy” to rozważania na temat odpowiedzialności za Zagładę, a w szerszym wymiarze – za traumę i cierpienie. Autorkę zafascynowała kultura żydowska, łącząca głęboką duchowość z silnym przywiązaniem do materialnego aspektu życia. Inspiracją do powstania tej pracy były przedmioty należące do tych, których już nie ma, a będące nośnikami tożsamości swoich nieobecnych już właścicieli. Co pozostaje po oddzieleniu człowieka od zewnętrznych wyznaczników jego osobowości?

scenawspolczesna@gmail.com